همدان یکی از مراکز عمدهٔ قالیبافی ایران محسوب می‌شود. اهمیت آن از این جهت است که میزان محصولات قالی و قالیچه‌های تولیدشده با قیمت ارزان، از سایر نواحی قالیبافی ایران بیشتر است، به طوری که می‌توان همدان را مرکز قالیچه‌های ارزان‌قیمت نامید. در سالیان گذشته بیش از صدها هزار نفر در استان همدان به قالیبافی اشتغال داشتند ولی امروزه از این خیل تنها ۴۷ هزار و ۷۱۹ نفر بافندهفرش باقی ماندهاند که از این تعداد 37 هزار و 670 نفر خانم و ده‌هزار و 49 نفر آقا هستند.
قدمت صنعت قالیبافی در همدان ثابت نشده‌است ولی قابل استنباط است که با زمستان‌های سرد و طولانی این منطقه لازم بوده مردم برای پوشش محل نشیمن یا کف اتاق خود یک نوع فرش تهیه کنند. شواهدی وجود دارد که این صنعت در قرن شانزدهم میلادی در قروه درجزین یا درگزین همدان وجود داشته، زیرا گفته شده که شاه طهماسب صفوی یک تخته قالی کار درگزین را به برادر خود شاه سلیمان عثمانی (معروف به قانونی) هدیه کرده بنابراین چنین به نظر می‌رسد که حدود ۴۵۰ سال قبل مردم همدان در این صنعت شهرت داشتند.
آنچه بیش از هرچیز موجب شناسایی قالی‌های همدان می‌شود، وجود ریشه‌های بلند و پرپشم آن است، به طوری که قالی‌های همدان سنگین‌تر از قالی‌های دیگر مناطق ایران می‌باشند.
تنوع نقوش و طرح‌های فرش در منطقه به آسانی دلالت بر آن دارد که گستردگی این حرفه قطعاً حاصل سال‌هایی بسیار پیش تر از این بوده‌است. وجود قالیبافی پیشرفته‌ای در برخی روستاهای درگزین از جمله روستای سوزن از سابقه تولید فرش در این منطقه حکایت می‌کند.
یاکوپ پولاک طبیب دربار قاجار در سال‌های ۱۸۵۰ در سفرنامه خود می‌گوید “فرش ایران بیشتر نه ازنظر رنگ بلکه از حیث دوام و دقت بافت معروفیت دارد … زیباترین قالی‌ها از آن ایالت فراهان در نزدیکی کرمانشاه است و چادر نشینان کردستان و همدان نوعی از قالی درجه دو می‌بافند آن‌ها با استعمال رنگ قهوه‌ای باز در زمینهٔ قالی‌ها که از پشم شتر است، می‌دانند که چطور جذابیت ظاهری قالی‌ها را بالا ببرند.
